راه ارتباط با امام عصر (ارواحنافداه)
شخصی که در گفتار، نگاه، نشست و برخاست ها و سایر اعمال و رفتار خود رضای خدا در نظر دارد، خداوند نیز به او عنایت خاصّی خواهد کرد. طبق حدیث شریف معراج، یکی از عنایات خداوند به محبین و کسانی که رضای او سرلوحه اعمالشان است، این است که می فرماید: «وَلاأُخفِی عَلَیهِ خاصّةَ خَلقِی؛ مخلوق خاصّ خود را از او مخفی نمی کنم». مخلوق خاصّ خداوند، همان امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است که برای فرد محبّ ظاهر شده و با او ارتباط برقرار می کند. همان کسی که بسیاری به دنبال او هستند و نمی بینند. اگر ما ارتباط نداریم، به دلیل رعایت نکردن بعضی مسائل است که خود نیز می فهمیم و می دانیم که اهل مراعات نیستیم؛ بنابراین اشتباه و کوتاهی از ماست.
چگونه است که این همه عنایت شامل حالِ چنین شخصی می شود؟ پاسخ این است که همه این ها از یک کار ارادی آغاز می شود. کاری که به سبب آن، خداوند از ما راضی شود. ما همواره به دنبال رضایت این گروه و آن گروه هستیم، ولی به دنبال رضای خدا نیستیم.
بیشتر انسان ها می دانند که خداوند نسبت به چه چیزهایی رضایت دارد. میزان تشخیص آن، عقل و شرع است. بزرگان دین هم برای به دست آوردن حکم خدا، از همین دو ابزار بهره می گیرند. امّا برخی افراد، گاه به دنبال رضایت نفس خود هستند و گاه به دنبال رضایت دوستان و اطرافیان. اگر به دنبال رضای دوست حقیقی باشیم، تحت ولایت خاصّه خداوند قرار می گیریم و محبّت خداوند به دل ما می افتد. وقتی این گونه شد، به کمال واقعی که در امام عصر (ارواحنافداه) متجلّی است، خواهیم رسید. ملاک نزدیک شدن و تقرّب به امام معصوم (علیه السلام)، نزدیکی و قرب مکانی نیست، بلکه هر کس که با امام سنخیّت بیشتری داشته باشد، به امام نزدیک تر است. هر کس که از امام بیشتر اطاعت می کند و هر کس که عمل و صفاتش به امام شبیه تر است، با امام سنخیّت بیشتری داشته و به او نزدیک تر است.
باید توجه داشت که همه این عنایات، با یک رفتار اختیاری و ارادی آغاز می شود. هر کسی می تواند کاری کند که خداوند او را دوست بدارد و این امر به افراد خاصّی منحصر نشده است. همان گونه که امام خمینی (ره)، آیت الله بهجت (ره) و سایر بزرگان اختیار دارند، همه انسان ها نیز اختیار دارند.
در میان انسان ها، افرادی هستند که نفسشان را کنترل می کنند و به الهامات خوب و بد توجّه می کنند. خداوند چنین افرادی را انتخاب می کند و محبّت خود را در دل آن ها می اندازد. حضرت موسی (علیه السلام) نزد خداوند چنین مقامی دارد که خداوند می فرماید: «وَأَلْقَیْتُ عَلَیْکَ مَحَبَّةً مِّنِّی وَلِتُصْنَعَ عَلَى عَیْنِی؛ من محبّت خود را به دل تو انداختم تا آن گونه که می خواهم تو را بسازم». پس محبّت، موجبات ساخته و پرداخته شدن موسی (علیه السلام) را فراهم نموده است. باید ببینم چقدر محبّت خدا در دل ما وجود دارد؟ از این راه می توانیم بفهمیم که نزد خدا چه جایگاهی داریم و در واقع خود را و جایگاه خود را بشناسیم.
——————
پی نوشت ها:
1. بحارالانوار، ج 74، 28
2. سوره طه، آیه39
