مقام رضا
جابر بن عبدالله انصاری (رحمه الله) خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسید و عرض کرد: «یا رسول الله! "أطیعُوا الله" را فهمیدم، یعنی اطاعت خدا، "أطیعُوا الّرسول" را هم فهمیدم؛ "أولِی الأمرِ منکُم" یعنی چه؟» آن حضرت فرمود: «أولِی الأمر» یعنی علی (علیه السلام)، بعد حسن (علیه السلام)، حسین (علیه السلام)، سجاد (علیه السلام)، باقر(علیه السلام) تا مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف). ای جابر! تو امام اوّل تا امام پنجم (علیهم السلام) را زیارت می کنی. سلام مرا به امام پنجم (علیه السلام) برسان». جابر وقتی خدمت امام سجاد (علیه السلام) رسید، نابینا بود. احساس کرد شخص دیگری هم نزد امام (علیه السلام) حضور دارد. آن حضرت فرمودند: «جابر! می خواهی امام بعد از مرا ملاقات کنی؟» پاسخ داد: «آری؛ مگر امام باقرالعلوم (علیه السلام) این جا هستند؟» فرمودند: آری. جابر سلام کرد. آن حضرت پاسخ داد و فرمود: «کیفَ أصبَحتَ یا جابِر؟؛ جابر! به کجا رسیدی؟» او گفت: «من رسیدم به مقامی که درد را بیشتر از سلامتی و فقر را بیشتر از دارایی دوست دارم». آن حضرت فرمودند: «امّا ما این گونه نیستیم». پرسید: «مگر شما چگونه اید؟» فرمود: «اگر خدا درد را بخواهد، درد را می خواهیم؛ اگر سلامتی بخواهد، سلامتی می خواهیم؛ اگر وصل بخواهد، وصل می خواهیم و اگر هجران بخواهد، هجران می خواهیم».
ما باید به وظیفه خود عمل کنیم و راضی به رضای خدا باشیم. مانند حسین بن علی (علیه السلام) که راوی می گوید: هر چه مصیبت برای آقا بیشتر شده و به غروب عاشورا نزدیک تر می شدیم، جمال حضرت برافروخته تر و شاداب تر می شد، چرا که او به وعده های خدا امیدوار و مطمئن بود.
گاهی اوقات اعتماد ما به دیگران، بیش از اعتماد ما به خدا و امام زمان (ارواحنا فداه) است و وقتی که خداوند متعال خود روزی بندگانش را ضمانت کرده است؛ او را ندیده و توانایی دیگران را از خدا بیشتر قبول دارند.
در عرفان معنای رندی همین است که او هر چه بخواهد، رند نیز خواهد خواست؛ این همان مقام «رضا» است. در این مقام، فرد به نتیجه نمی اندیشد و تنها اطاعت می کند. امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا فرمود: «إلهی رضاً بِرِضائِک؛ پروردگارا! من خشنودم به خشنودی تو». پدر بزرگوار و مادر والا مقامش هم همین گونه بودند. فرزندش نیز همین گونه است و هر کس با امام زمان (ارواحنافداه) آشناتر و معرفتش نسبت به او بیشتر باشد، راضی تر خواهدبود؛ این رضایت، موجب می شود که انسان گناه نکند.
یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد
